Miesiąc: kwiecień 2022

Wzmocnienie kompetencji interpersonalnych – charakter wieloosobowej rozgrywki zakłada współdziałanie w obrębie własnego zespołu czyli przedstawicieli państwa. 2-3 osobowe drużyny muszą podzielić się obowiązkami, odpowiadać za nie, pomagać sobie nawzajem oraz reprezentować na zewnątrz interesy państwa. Kontakty między zespołami, czyli państwami, to natomiast trening negocjacji oraz mediacji. Istotne jest przy tym pozyskiwanie informacji na temat celów i możliwości drugiej strony, analiza ich potrzeb a tym samym wyciąganie wniosków na potrzeby układania własnej strategii. Udział w rozgrywce znacząco zwiększa kompetencje komunikacyjne, zwłaszcza jeśli grupa zdecyduje się wzbogacić rywalizację o element larpowy czy teatralny. Organizowane są wówczas przemowy zagrzewające do działania inne państwa lub nakłaniające do zmiany polityki.

Kryzysy – zasoby państwa nigdy nie są niewyczerpane, a zarządzanie gospodarką zawsze obarczone jest ryzykiem błędu czy niedoszacowania. Do tego dochodzą nieprzewidywalne nastroje i potrzeby społeczeństwa, przesilenia polityczne, zagrożenia zewnętrzne lub katastrofy naturalne czy wypadki. Dlatego też na koniec każdego etapu liczone są tzw. “kryzysy”, które ogarnęły państwo. Każdy niedobór 1 surowca czy dobra, każde nieopłacone pole bezrobocia oraz konsekwencje niezagrania kart celów przynoszą kolejne kryzysy. Ich liczba określa iloma kośćmi rzuca gracz w fazie porządkowej. Liczba ta modyfikowana jest o bardzo ważny współczynnik, jakim jest stabilność państwa (od dodania 5 kości przy tragicznej stabilności do odjęcia 3 przy wzorowej) Następnie sprawdzane są wyniki. Każdy rezultat “1” lub “2” na kości oznacza utratę 1 punktu skuteczności. Oznacza to, że im więcej kryzysów, tym większe ryzyko utraty punktów decydujących o zwycięstwie gry. Jednak stabilne państwo, posiadające wykwalifikowaną kadrę urzędniczą, sprawne służby ratunkowe czy odpowiednie procedury jest w stanie lepiej przetrwać nawet najgroźniejsze katastrofy. Natomiast państwo chwiejne, skorumpowane, niestabilne może upaść pod naporem nawet relatywnie drobnych kłopotów. 

Większość państw może w swojej talii kart trafić na taką, która w danym etapie chroni przed kryzysami. To zazwyczaj karta związana z jakimś medialnym sukcesem, którym można uspokoić społeczeństwo lub oderwać jego uwagę od prawdziwego problemu – np. sportowe mistrzostwo świata.

Area control (kontrolowanie obszaru) – to mechanika, która związana jest z planszą przedstawiającą mapę. Ilustruje ona rywalizację w przestrzeni, której kontrolowanie przynosi określone korzyści (lub straty dla rywala). W naszym wypadku rywalizacja toczy się o wpływy w danych państwach. Podmiotami rywalizującymi o wpływy w poszczególnych państwach są inne rządy oraz organizacje. W trakcie gry na terenie państw pojawiają się żetony wpływów z flagami innych podmiotów. Wpływy te rozumiane są szeroko – jako siła kulturowa, ekonomiczna, polityczna oraz oczywiście militarna. Pojawiają się i znikają na skutek zagranych kart (niekiedy także przez sąsiednie państwo) lub inwestycji danego państwa. Własne wpływy można także przenosić pomiędzy państwami (czyli relokować “dyplomatów”, fabryki lub bazy wojskowe) oraz usuwać obce wpływy ze swojego kraju. 

Jeśli liczba żetonów będzie odpowiednio duża (większa niż poziom bezpieczeństwa państwa), to państwo może wpaść w orbitę wpływów i stracić poczucie niezależności. Osłabi to w pierwszej kolejności jego gospodarkę, gdyż pozostający pod wpływem innego państwa rząd musi dzielić się swoimi surowcami i dobrami. Żetony wpływów organizacji międzynarodowych chronią jednak państwa przed zakusami sąsiadów.  

Wykorzystywanie wpływów może być jedną ze strategii Federacji Rosyjskiej, która uzyskuje nadwyżkę gotówki ze sprzedaży surowców. Ta, aby nie przepadła na koniec etapu, może być wydana na wpływy. Gracz otrzymuje wówczas jeden lub więcej żetonów, które może umieścić w wybranych państwach. To droga do pozyskiwania dodatkowych punktów skuteczności oraz osłabiania innych poprzez drenowanie ich z zasobów. Osłabione mają zaś  większa skłonność do uzależniania się od Rosji.  

Jak zostało już napisane, gracze wcielają się w role przywódców państw. Grając, wykonują różne działania wpisane w zasady gry. W uproszczony sposób oddaje to różnego rodzaju aktywności polityków – narady w gronie własnego zespołu, analiza mocnych i słabych stron państwa, dokonywanie rachunków i bilansów zysków i strat, przewidywanie rozwoju wydarzeń i konsekwencji własnych decyzji. To wszystko przy stoliku, na którym znajduje się plansza państwa. Natomiast gdy gracz udaje się do innego stolika, to tak jakby uczestniczył w misji dyplomatycznej do innego kraju. Tam zaś stara się rozpoznać sytuacje sąsiada oraz dowiedzieć się, jakie ma plany lub nastawienie w stosunku do innego państwa czy zbliżającego się szczytu Unii. Może również zawierać umowy handlowe – jednorazowe lub będące zaczątkiem stałej współpracy. Ma także możliwość uciekania się do szantażu (np. prezentując konsekwencje karty celów, którą może użyć) lub prośby o wsparcie jeśli sam znajduje się w ciężkiej sytuacji. Najczęściej przy planszy głównej przedstawiającej Europę podejmowane są decyzje o rozszerzaniu strefy wpływów. Gracze mogą na różne sposoby umieszczać żetony wpływów ze swoją flagą w granicach innych państw. Nierzadko odbywa się to po konsultacjach w gronie sojuszników. 

“Politycy” biorą udział także w spotkaniach organizacji międzynarodowych, w których muszą wykazać się szlachetną sztuką szukania kompromisów. Podejmują wówczas decyzje, które mają wpływ nie tylko na ich państwa, ale i na te, które do organizacji nie należą. Często konsekwencje tych decyzji rozciągają się w czasie na kilka etapów.